بهینه سازی طرح اختلاط دوغاب سیمانی بر پایه مطالعات آزمایشگاهی (مطالعه موردی تزریق آب‌بند تونل کرج-تهران)

هر چند امروزه به منظور بهبود ویژگی‌های دوغاب، تنوع گسترده‌ای از مصالح مختلف بکار می‌رود، اما ارایه طرح اختلاط مناسب دوغاب به علت نبود پایه‌های نظری، معمولاً براساس تجربه صورت می‌گیرد. هدف از این تحقیق انجام مطالعات آزمایشگاهی و انتخاب دوغاب (با نگاهی ویژه به تزریق آب‌بند) در آزمایشگاه است. ابتدا دستورالعملی برای دستیابی به طرح اختلاط دوغاب در آزمایشگاه ارایه شده است. با استفاده از دوغاب تزریق، آب‌بند تونل انتقال آب کرج تهران طراحی شده و نتایج به دست آمده مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایجی که با استفاده از دوغاب‌های ساخته شده با سیمان پرتلند تیپ 2 به دست آمده نشان می‌دهند که برای کسب قابلیت نفوذ دوغاب به میزان رضایت بخش، نسبت‌ آب به سیمان باید بیشتر از 1 باشد. نسبت آب به سیمان 2 را می‌توان مرز بین دوغاب غلیظ و رقیق دانست. از دیدگاه جریان و پایداری، بهترین دوغابها در محدوده 1 تا 5/1 به دست آمده اند. استفاده از بنتونیت در نسبت‌های زیاد مضر است و فوق روان کننده‌ها در سیمآنهای ریزدانه مفیدترند. همچنین با سیلیکات سدیم می‌توان زمان گیرش دوغابها را کنترل و حتی در حد گیرش آنی کاهش داد.